در دل تپهای خاموش جرگلان، گورستانی نهفته است که هیچ شباهتی به آرامستانهای معمولی ندارد. اینجا سنگی بر قبور دیده نمیشود؛ تنها چوبهایی ساده و خشکیده، با دندانههایی عجیب و نوشتههایی محو، بر مزار مردگان قد برافراشتهاند. بنا بر باورهای کهن ترکمنها، این چوبها روزگاری بهصورت نهال برای رهایی میّت از عذاب قبر کاشته میشدند، اما امروز همچون نشانههایی رازآلود، فضای گورستان را به باغی وهمآلود از تنههای بیجان بدل کردهاند؛ مکانی که میان ترس، باور و رمز و راز، روایتگر فرهنگی ناشناخته از مردمان مرزنشین خراسان شمالی است.
