Κενό
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ακούω και διαβάζω ότι έχουμε «πολιτικό κενό» ή «κρίση πολιτικού συστήματος» ή «έλλειψη αντιπολίτευσης» ή «καθεστώς» ή «κυβέρνηση που παραπαίει».
Κολοκύθια τούμπανα. Τίποτα από αυτά δεν έχουμε.
Εχουμε απλώς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση που επέλεξε ελεύθερα ο ελληνικός λαός μέσα από συνταγματικές διαδικασίες. Κι αυτό λέγεται δημοκρατία.
Δεν φταίει λοιπόν η δημοκρατία, ούτε η πολιτική, αν η κυβέρνηση αναλώνεται σε μικροκαβγάδες αθλητικής εξέδρας, αν στο ΠΑΣΟΚ οι μισοί δεν χωνεύουν τους άλλους μισούς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε τρεις φορές σε έναν χρόνο κι αν κάποιοι άλλοι έχουν μπερδέψει την πολιτική με το φρενοκομείο.
Απλά πράγματα. Ούτως ή άλλως αποκλείεται να έχουμε ταυτοχρόνως και «καθεστώς» και «πολιτικό κενό».
Ασφαλώς υπάρχουν κάποιοι που διεκδικούν κάτι καλύτερο για πάρτη τους. Κανένα πρόβλημα.
Κάθε έλληνας πολίτης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να φτιάξει κόμμα, σύλλογο, θίασο ή ορχήστρα και να αναζητήσει ακροατήριο. Και ο Τσίπρας και ο Σαλμάς και ο Σαμαράς και η Κλαυδία ή ο Βασίλης Τερλέγκας…
Αν θα βρει είναι μια άλλη υπόθεση.
Ούτε είναι σοβαρά πράγματα ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση». Προφανώς υπάρχει. Απλώς τόσα μπορεί, τόσα κάνει.
Αν δεν μπορεί περισσότερα, δικό της θέμα. Δεν φταίει κανείς άλλος και σίγουρα δεν φταίει «το σύστημα» ή οι αντίπαλοί της.
Για να είμαι ειλικρινής πάντα θεωρούσα βαρετές τις προσχηματικές πολιτικές αναλύσεις. Να συζητούμε καλοκαιριάτικα τι θα συμβεί αν ο Τσίπρας γυρίσει σε κόμμα με 5-6% όταν έφυγε από κόμμα με 18%. Τίποτα δεν θα συμβεί. Μιλάμε για αστειότητες.
Αλλά ξέρετε τελικά ποιο είναι το πρόβλημα της αντιπολίτευσης;
Δεν είναι ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Ανδρουλάκης, ούτε αν ο Κασσελάκης πάει με «κινητή εθελοντική κλινική» στη Γάζα (Open, 4/6).
Είναι μια πολυφωνία που εξελίσσεται σε κακοφωνία ή σε παραμιλητό ανάλογα με τον ομιλητή, σε σημείο που κανείς δεν ακούει τι λέει ο άλλος.
Και είναι η ψευδαίσθηση ότι ο μέσος πολίτης ξυπνάει κάθε πρωί με τον καημό να φύγει ο Μητσοτάκης.
Λυπάμαι αλλά δεν ξυπνάει. Εχει κι άλλες δουλειές κι άλλους καημούς πιο σοβαρούς στη ζωή του από τον Μητσοτάκη.
Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το «κενό αντιπολίτευσης» αλλά το κενό στο μυαλό όσων φωνάζουν και κάνουν φασαρία στο κενό. Μια κακόγουστη οχλαγωγία.
Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα προσώπου, κόμματος ή δημοκρατίας. Δεν είναι καν πρόβλημα θιάσου ή ορχήστρας.
Είναι πρόβλημα μυαλού και δυστυχώς εκεί κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει.