Μπριζίτ Μπαρντό: Πλασμένη από το υλικό των αστέρων

O βασικότερος λόγος που στα μέσα της δεκαετίας του 1940 το μαγιό μπικίνι εμφανίστηκε στις παραλίες και αργότερα σιγά – σιγά καθιερώθηκε, οφείλεται στην εμφάνιση μεγάλων συμβόλων του σεξ που το φόρεσαν σε ταινίες αλλά και εκτός ταινιών. Ανάμεσά τους η Μέριλιν Μονρόε, η Τζέιν Μάνσφιλντ, όπως και η Ρίτα Χέιγουορθ. Το μπικίνι ήταν ένας τρόπος ώστε πολλά pin up girls να πατήσουν γκάζι και να δώσουν ώθηση στην καριέρα τους. Με αυτά και με κείνα οι πωλήσεις του μπικίνι άρχισαν να ανεβαίνουν.

Και κάποια στιγμή εκτοξεύθηκαν στον ουρανό. Ηταν η στιγμή που το μαγιό μπικίνι το φόρεσε η Μπριζίτ Μπαρντό που πέθανε χθες σε ηλικία 91 ετών στο Σεν Τροπέ της Γαλλίας. Φορώντας το άναψε φωτιές στο Αρχιπέλαγος του Λαβέτσι, εκεί στο στενό του Μπονιφάτσιο, που χωρίζει την Κορσική από τη Σαρδηνία. Η ηθοποιός έπαιζε σε μια ταινία που συνέβαλε τα μέγιστα στο να γίνει της μόδας το μπικίνι, τη «Μανίνα, ο γυμνός θησαυρός» (Manina, la fille sans voiles, 1952) του Γουιλί Ροζιέ. Πέρασε ένα «μήνυμα θηλυκότητας» που βρήκε εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους όχι μόνο στις πλαζ της γαλλικής και της ιταλικής Ριβιέρας αλλά σε όλου του κόσμου. Και σφράγισε για πάντα τη διαχρονική επιτυχία του.

Από στάρλετ σε σταρ

Για πολλούς, η καριέρα της Μπαρντό μοιάζει να ξεκίνησε από τη θρυλική ταινία του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» (1956), η οποία κατά ειρωνικό τρόπο, ενώ δεν έγινε αμέσως επιτυχία, μετέτρεψε την Μπαρντό από στάρλετ σε σταρ. Είναι αλήθεια ότι ο ρόλος του νυμφίδιου που προκαλεί μέθη σε όλα τα αρσενικά που την περιτριγυρίζουν (ανάμεσά τους ο Κουρτ Γιούργκενς και ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν στον οποίο, λέγεται, ότι η Μπαρντό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων «κόλλησε» με στόχο να τον παντρευτεί) είναι εκείνος για τον οποίο ο περισσότερος κόσμος πάντα θα τη θυμάται. Η σκηνή και μόνο όπου βλέπουμε την Μπαρντό να χορεύει ξυπόλητη έχει μείνει κλασική.

Ομως η Μπαρντό είχε ήδη καριέρα όταν ο Βαντίμ της έδωσε τον ρόλο στην ταινία. Για την ακρίβεια, το «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» ήταν η 18η της παρουσία στον κινηματογράφο, έστω και αν αυτή θα σημάδευε για πάντα τη ζωή της. Το 1954, δύο χρόνια πιο πριν, στην πλαζ των Καννών, η Μπαρντό φωτογραφιζόταν με τον αμερικανό σταρ Κερκ Ντάγκλας που τη βοηθούσε να πλέξει τα μαλλιά της. Ηταν η εποχή που η ηθοποιός υποδυόταν την Ελένη στον «Τρωικό πόλεμο», για την προώθηση της οποίας είχε κάνει μια δημόσια εμφάνιση στη Ρώμη με τα μαλλιά της «αλογοουρά». Ετσι το λέμε σήμερα. Γιατί εκείνη την εποχή το χτένισμα αυτό δεν είχε ονομασία! Αλλη μια από τις αρκετές προσφορές της Μπαρντό στην αισθητική και στη γυναικεία μόδα πολύ πριν από το «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα».

Μπαρντό και Βαντίμ

Η σχέση του Βαντίμ με την Μπαρντό ξεκινούσε από πολύ πιο πριν και διακρινόταν από φλογερό πάθος. Οταν παντρεύτηκαν εκείνη ήταν μόλις 18 ετών και ο Βαντίμ 24. Ομως ο πατέρας της Μπαρντό ήταν ενάντιος του γάμου απειλώντας με… όπλο τον Βαντίμ προκειμένου να μη γίνει ο γάμος. Εν τω μεταξύ ο Βαντίμ προωθούσε την Μπαρντό όσο καλύτερα μπορούσε, κάτι που επέστρεψε σαν μπούμερανγκ πάνω του: όσο το αστέρι της Μπαρντό γιγαντωνόταν, τόσο ο γάμος της με τον Βαντίμ μαράζωνε. Χώρισαν τον Δεκέμβριο του 1957.

Από τότε, ο Βαντίμ σκηνοθέτησε την Μπριζίτ Μπαρντό σε αρκετές ταινίες χωρίς καμία να έχει τον αντίκτυπο του «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα». Το 1958 ένα μόλις χρόνο μετά τον χωρισμό τους παίχτηκε στις αίθουσες η ταινία τους «Ξεκίνησα 17 χρόνων». Την ίδια χρονιά ο Βαντίμ παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του, δανέζα ηθοποιό Ανέτ Στρόιμπεργκ αλλά η συνεργασία του με την Μπαρντό συνεχίστηκε με τις ταινίες «Με το χαλινάρι στον λαιμό» (1961) και «Η ανάπαυση του πολεμιστή» (1962).

Kαι κάπως έτσι φτάνουμε στο 1962 όταν η Μπαρντό δέχεται να πρωταγωνιστήσει στην «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, του «παιδιού θαύματος» της γαλλικής Nouvelle Vague, οι ταινίες του οποίου ουδεμία σχέση είχαν με την ως τότε παρουσία της ηθοποιού στο σινεμά. Γυρισμένη στην απομονωμένη Casa Malaparte του Κάπρι, η ταινία του Γκοντάρ είναι ένα δοκίμιο του έρωτα που συγχρόνως ανιχνεύει το παρασκήνιο του κινηματογράφου. Πίσω από το σενάριο κρύβεται το πυκνό μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και πάνω στην οθόνη λάμπει το στιλπνό, γυμνό κορμί της Μπαρντό, που δεν έχει υπάρξει ποτέ τόσο ελκυστική!

Η απόσυρση

Ομως η σχέση της Μπαρντό με τη σόου μπίζνες άρχισε να φθίνει προς στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά την παρουσία της σε ταινίες όπως το γουέστερν «Σάλακο» δίπλα στον Σον Κόνερι και «Βίβα Μαρία» με τη Ζαν Μορό. Στα μέσα περίπου της αμέσως επόμενης δεκαετίας αποφάσισε να εγκαταλείψει για πάντα τον κινηματογράφο. Το τήρησε. Αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για την προστασία των ζώων χωρίς ποτέ να κρύψει το ότι η παγκόσμια φήμη που της έδωσε ο κινηματογράφος (τον οποίο αργότερα μίσησε) ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο για μια εκστρατεία υπέρ των αναξιοπαθούντων ζώων. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, πολύς κόσμος αντιμετώπιζε με επιφύλαξη τον θρύλο της. Η Μπαρντό είχε γεράσει άσχημα, είχε γίνει μισάνθρωπος και οι πολιτικές πεποιθήσεις της σε άφηναν παγωμένο καθότι κατά δήλωσή της υπήρξε υποστηρίκτρια της Ακροδεξιάς.

5 ταινίες που αξίζει να ανακαλύψετε

Ανακαλύψτε την Μπριζίτ Μπαρντό σε πέντε ξεχασμένες γαλλικές ταινίες της, τις οποίες αξίζει να έχετε υπόψη

Η Μπαμπέτ πάει στον πόλεμο

(Babette s’en va-t-en guerre, 1959, Κριστιάν Ζακ)

Πολεμική κωμωδία με την Μπαρντό χωριατοπούλα που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δέχεται να βοηθήσει την πατρίδα της πέφτοντας με το αλεξίπτωτο σε εχθρικό έδαφος.

Η αλήθεια

(La verite, 1960, Ανρί Ζορζ Κλουζό)

Εξοχο δικαστικό δράμα από τον σκηνοθέτη των «Δαιμονισμένων» με την Μπαρντό επαρχιώτισσα που μετακομίζει στης αδελφής της στο Παρίσι και βρίσκεται κατηγορούμενη για τον φόνο του φίλου της.

Ενα χαριτωμένο κορίτσι

(Une ravissante idiote, 1963, Εντουάρ Μολιναρό)

Αλλη μια κωμωδία με την Μπαρντό και πάλι στον ρόλο του τίτλου, παίζει την κοπέλα του Αντονι Πέρκινς (σε ρόλο ρώσου κατασκόπου) που προσπαθεί να κλέψει απόρρητα έγγραφα από της βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

Δυο εβδομάδες τον Σεπτέμβρη

(À coeur joie, 1967, Σερζ Μπουργκινιόν)

Ευπρεπές αισθηματικό δράμα με την Μπαρντό σε ρόλο φωτομοντέλου διχασμένου ερωτικά ανάμεσα σε δύο άντρες – τον σύζυγό της (Ζαν Ροσφόρ) και έναν νεότερό του (Λοράν Τερζιέφ), με τον οποίο συνάπτει ερωτικό δεσμό στο Λονδίνο.

Η λεωφόρος των λαθρεμπόρων

(Boulevard du Rhum, 1971, Ρομπέρ Ενρικό)

Μία από τις τελευταίες ταινίες της Μπαρντό, στην οποία μιμούμενη θρύλους όπως η Τζιν Χάρλοου, η Μέριλιν Μονρόε και η Μαρλένε Ντίτριχ, στην ουσία διακωμωδεί τον εαυτό της. Συμπρωταγωνιστεί ο Λίνο Βεντούρα.