Αγορές

Το 2025 ήταν μια εξαιρετική χρονιά για τα διεθνή χρηματιστήρια και, κατά συνέπεια, για τους ανθρώπους που επενδύουν στην κεφαλαιαγορά. Αν ακούμπησες κάτι από το κομπόδεμά σου στις 500 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ, κλείνεις τη χρονιά με ένα κέρδος που προσεγγίζει το 20%. Μια χαρά για ταραγμένους καιρούς που ενορχηστρώνονται από τον πρόεδρο Τραμπ και τους δασμούς του. Και αν διάβασες με μεγαλύτερη προσοχή τις εξελίξεις, είσαι ένας από αυτούς που έκλεισαν τραπέζι πρώτη σειρά στα μπουζούκια. Διότι τη χρονιά που φεύγει, τα καλύτερα λεφτά τα πλήρωσε η ανασφάλεια. Επένδυσες σε αμυντικές βιομηχανίες; Καλά έκανες.

Ο φόβος, αν ξέρεις να τον αξιοποιήσεις, είναι γενναιόδωρος. Και ο χρυσός, όπως έλεγαν και οι παλιοί, δεν χάνει ποτέ την αξία του. Το διαχρονικό καταφύγιο σε ανασφαλείς καιρούς έδωσε αποδόσεις κοντά στο 70%. Μια χαρά τα πήγε και ο κλάδος της τεχνητής νοημοσύνης με εταιρείες που τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και πρόσφεραν τριψήφιες αποδόσεις. Υστέρησαν τα καταναλωτικά αγαθά, το real estate και τα παραδοσιακά media. Οχι επειδή απέτυχαν, αλλά επειδή δεν ταίριαζαν στο αφήγημα της εποχής.

Η αγορά δεν ανταμείβει την ανάγκη. Ανταμείβει την προσδοκία. Γι’ αυτό κέρδισαν όσοι βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της τεχνολογίας, της γεωπολιτικής και της συγκυρίας. Η τεχνητή νοημοσύνη, οι αμυντικές βιομηχανίες, τα πολύτιμα μέταλλα, οι υποδομές δεδομένων. Ολα όσα συνδέονται με φόβο, ανασφάλεια και έλεγχο. Η οικονομία δεν επιβραβεύει πια τη δημιουργία με την κλασική έννοια. Επιβραβεύει τη διαχείριση του ρίσκου και της αβεβαιότητας. Και η συμπεριφορά της γράφει τον Καζαμία του 2026. Η απειλή πολέμου (ή, έστω, η αίσθησή της) θα αφήσει τη μυρωδιά της στην ατμόσφαιρα. Η τεχνητή νοημοσύνη, αν δεν σκάσει σαν φούσκα, θα κρατάει το χρυσό δισκοπότηρο. Και η πορεία του χρυσού μάς φωνάζει ότι η επισφάλεια είναι το βασικό γνώρισμα των καιρών μας. Το 2025 μας θύμισε κάτι απλό: οι αγορές δεν είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι καθρέφτης των προτεραιοτήτων της. Ομως, πώς διάολο γίνεται οι προτεραιότητες της κοινωνίας να μην αφορούν τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των πολλών;

Φως στο θέατρο σκιών

Ακούω τον Βελόπουλο και θέλω να βάλω τα γέλια. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, αλλά τώρα μετά βίας πνίγω το χάχανο. Καλεί το εκλογικό σώμα να ψηφίσει με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα. Ο ίδιος είναι η λογική. Το συναίσθημα είναι η Μαρία Καρυστιανού, η οποία βρέχει τα δάχτυλα των ποδιών της στον Ρουβίκωνα της πολιτικής. Η λογική, που αντιπροσωπεύει ο Βελόπουλος, προβλέπει συντάξεις στα τρία χιλιάρικα, τσαμπουκάδες με την Τουρκία και ντους με αγνό ελληνικό πετρέλαιο από τα βάθη των θαλασσών μας. Και όσο περνάει ο καιρός, το θέμα θα γίνεται όλο και πιο διασκεδαστικό. Ο Βελόπουλος θα φτάσει να καταγγέλλει την πλάνη με το ξυλόλιο και τα κρυφά βαγόνια. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αναζητεί αγωνιωδώς συγγενείς θυμάτων από τα Τέμπη που δέχονται να σταθούν δίπλα της. Και η Μαρία Καρυστιανού θα έχει προσφέρει σπουδαία υπηρεσία στον τόπο ανάβοντας όλα τα φώτα στο θέατρο σκιών.

Σκόπια και Χανιά

Θα πληροφορηθήκατε για το περιστατικό στη Φλώρινα. Ο δήμαρχος διέκοψε συναυλία μίας μπάντας επειδή έπαιξε τραγούδι με σλάβικο στίχο. Ο δημοτικός άρχοντας επικαλέστηκε την ευαισθησία της περιοχής επί του συγκεκριμένου θέματος και μας προσέφερε ένα στιγμιαίο flashback σε παλαιότερες δεκαετίες. Η υπόθεση είναι αστεία αν και θα ενισχύει στη δημοφιλία του δημάρχου, ο οποίος ουδόλως ενδιαφέρεται για δεύτερη γνώμη πέραν των ψηφοφόρων του. Και γίνεται πιο αστεία αν σκεφτείτε ότι ο δήμαρχος δεν θα αντιδρούσε αν η μπάντα έπαιζε αμανέδες, μεσανατολική ποπ με ινδικές επιρροές, βορειοαφρικανικά σουξέ διασκευασμένα στα ελληνικά. Προφανώς θα το ξέρει και ο ίδιος, αλλά δεν θα το παραδέχεται. Οι ήχοι και οι ρυθμοί της περιοχής του είναι πιο κοντά στα Σκόπια, παρά στα Χανιά. Και αυτό δεν είναι διόλου κακό.

Ο star της ημέρας

Ο Ιωάννης Καποδίστριας απασχολεί τα social media με αφορμή την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Και στήνεται ολόκληρη συζήτηση για το πόσο αυταρχικός και μη δημοκρατικός ήταν ο κυβερνήτης. Σπεύδω να συμφωνήσω με τους αναλυτές. Δεν έκανε ανεξάρτητες αρχές. Ούτε καν ένα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Δεσποτικός, χωρίς ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας.