Актёрларнинг ўзида билим бўлмаса ҳам, фаҳм-фаросат бўлиши керакку!
«Кеча ТВда «Севги» деган сериал бошланди. Биринчи қисмини кўрдим. Бошида ҳикоя қилинишича, воқеалар 1986 йилда Бухора ва Наманганда бўлиб ўтади.
Лекин боғча опа ва бош қаҳрамон (Дилноза Кубаева)нинг опаси (сизни билмадиму мен бу актрисани танимайман, яқиндан бери пайдо бўлиб қолди, умуман профессионалликдан йироқ) негадир Тошкент шевасида гапиряпти…
Бухороча ёки наманганчани билишмас, лекин ҳаммага бирдек тушунарли бўлган адабий тилимиз борку! Нега оддий мантиққа амал қилишмайди?!.
Бу жиҳатлар тасвирчини қизиқтирмас, ғоя муаллифига барибирдир, лекин актёрларнинг ўзида билим бўлмаса ҳам, фаҳм-фаросат бўлиши керакку! Сериал диалоглари жуда ғариб, Рихситилла Абдуллаев тортиб турибди аравани… Турк ёки ҳинд сериалларидаги энг салбий қаҳрамон ҳам томошабин қалбидан жой олади.
Сабаби, уларда бадиийлик жуда кучли, қаҳрамонлар шунчаки гапиришмайди, кўча тилида ҳам кундалик гап-сўзлар шундайлигича ишлатилмайди…
Шу боис актёрларни танисанг ҳам унутасан, қаҳрамонлари балан яшай бошлайсан. Бизда эса киноми, сериалми, шунчаки рол ўйнашади, тамом бўлгунича, ҳа, фалончи актёр ёки актрисаку, деган фикр мияда туради….»
Усмон Йўлдош