مهرورزی خالصانه و یکسان به مخلوقات خداوند
چه قدر خود واقعی‌مان در مقابل دیگران هستیم؟! ظاهر ماجرا این است که ما همواره خودمان هستیم، اما با تلفیقی از اغراق! «ما» یعنی مجموعه‌ای از خصلت‌های خوب و بد! اما همیشه یک رو نیستیم. جایی که برای ما مهم باشد، در خوبی‌ها اغراق می‌کنیم! جایی که برای ما مهم نباشد یا لااقل درجه اهمیت کمتری به آن بدهیم، خصلت‌های بد خود را بیشتر آشکار می‌کنیم! چرا؟!