Η κοινοτοπία των ηγετών
Βεβαίως είναι αθώοι οι κκ. Νετανιάχου-Χανίγια του Ισραήλ και της Χαμάς και οι παρατρεχάμενοι τους. Αν υπάρχουν κάποιοι ένοχοι, είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι: ποιος τους είπε να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν την ώρα που οι ηγέτες τους αγωνίζονταν, ίδρωναν, πάλευαν, μάτωναν να τους σώσουν από τους εχθρούς τους;
Πάντα οι μεγάλοι στόχοι, τα μεγάλα όνειρα, τα μεγάλα επιτεύγματα έχουν παράπλευρες απώλειες, το γνωρίζουν οι μεγάλοι ηγέτες αυτό. Θέλουν να το αποφύγουν αλλά τους τραβάει από το μανίκι η ιστορία. Δεν είναι τεράστια αδικία Νετανιάχου-Χανίγια και συντροφία, που άλλο όνειρο δεν είχαν από το, μετά θάνατον, να γεμίσει ανδριάντες τους η απελευθερωμένη «από το Ποτάμι ως τη Θάλασσα» γη – που θα ήταν πια όλη μόνο του δικού τους λαού– να βρεθούν φορώντας χειροπέδες στα εδώλια του Δικαστηρίου της Χάγης;
Θα επαναληφθεί λοιπόν το παγκόσμιο έγκλημα που διαπράχθηκε προ εικοσαετίας, όταν στα εδώλια βρέθηκαν Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και άλλοι γενναίοι ηγέτες που αγωνίζονταν, ίδρωναν, πάλευαν, μάτωναν για τους βαλκανικούς λαούς τους; Όταν είναι κοινός τόπος πόσο μοχθούν για τους πολίτες ή τους υπηκόους τους, ηγέτες που δεν έχουν άλλο στον νου πάρεξ τον λαό και την ευδαιμονία του;
Και ο θάνατος του προέδρου του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί, δεν είναι θεία αδικία; Προ μηνός, ο στρατός της χώρας του είχε εξαπολύσει πάνω από 300 πυραύλους, δρόνους και άλλα θαυμαστά πολυφονικά εργαλεία κατά του Ισραήλ – και δεν έφθασαν ούτε τρία. Ποιος από εμάς μετά από αυτό θα ανέβαινε σε ελικόπτερο του ιρανικού στρατού; Ο πρόεδρος Ραϊσί το έκανε, για να εμψυχώσει τον λαό του, να στέλνουν ξανά οι γονείς τα ανήλικα τους να βαδίζουν μπρος από τον προελαύνοντα ηρωικό στρατό, να καθαρίζουν τον δρόμου του από ναρκοπέδια, όπως έκαναν στον πόλεμο Ιραν-Ιράκ, πάνε 40 χρόνια τώρα.
Είναι κοινός τόπος πόσα χρωστάμε οι λαοί σε ηγέτες που θυσιάζονται για μας εξοντώνοντας εχθρούς που οι ίδιοι δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν – και έτσι θα μας έπιαναν στον ύπνο κάποια νύχτα, αν δεν ξαγρυπνούσαν οι ηγεσίες. Αγάλλονται οι ψυχές των φρικτά κεκοιμημένων στο Άουσβιτς για κάθε παιδί που σφάζεται στο όνομά τους στη Γάζα, όχι λιγότερο από όσο οι ψυχές των παιδιών του μουσουλμανικού παράδεισου –των παιδιών που έστελνε η Χαμάς φορτωμένα με εκρηκτικά να τιναχτούν στον αέρα μετά των αλλοφύλων– για κάθε εβραιάκι που δολοφονεί η ηγεσία της.
Δόξα, τιμή και ανδριάντες στους ήρωες Νετανιάχου-Χανίγια και συντροφία· κάτω οι δικαστές και η άψυχη, ξενέρωτη διεθνής γραφειοκρατία.