Ποιοι θέλουν την Ελλάδα συνώνυμη με την απανθρωπιά;
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι η χώρα μας κρίνεται στα μάτια της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών από το πώς φέρεται στους κατατρεγμένους
Κοιτάζω τις αντιδράσεις που υπήρξαν διεθνώς για την πυρκαγιά στη Μόρια.
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα (και συγκινήθηκα) από το πόσο μεγάλες διαδηλώσεις οργανώθηκαν αμέσως στη Γερμανία.
Το θεωρώ πολύ σημαντικό ότι στην Ευρώπη πλήθος άνθρωποι κατανοούν πόσο απάνθρωπη και επικίνδυνη είναι η πολιτική της «Ευρώπης-Φρούριο» και πιέζουν τις κυβερνήσεις τους να εγκαταλείψουν αυτή την απαράδεκτη στάση στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό.
Όμως, την ίδια στιγμή πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει ποια ήταν η επίπτωση τόσα χρόνια από την ύπαρξη του ΚΥΤ της Μόριας.
Δεν είναι μικρό πράγμα στη χώρα σου να λειτουργεί ο χώρος διαμονής αιτούντων άσυλο που έχει ταυτιστεί με τη διαρκή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όπως και δεν εκτιμήσαμε όσο έπρεπε το πόσο κύρος είχαν δώσει στη χώρα μας σε διάφορες στιγμές οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, τότε που οι ψαράδες έσωζαν προσφυγόπουλα κέρδιζαν την ευγνωμοσύνη ανθρώπων από όλο τον κόσμο.
Γι’ αυτό και πληγώνομαι βαθιά από τις εικόνες των προσφύγων που αναγκάστηκαν να κοιμηθούν στο δρόμο και σε νεκροταφεία.
Ιδίως όταν τις συνδυάζω με όσους κραυγάζουν, άναρθρα σχεδόν, «απέλαση!» ή με εκείνους που αρνούνταν να τους προσφέρουν έστω και μια προσωρινή φιλοξενία.
Καταλαβαίνω το αίτημα να μην φτιαχτεί νέα δομή όπως αυτή της Μόριας.
Όμως, αυτό το αίτημα, όπως και το αίτημα να μην αντιμετωπίζονται τα νησιά ως «αποθήκες ψυχών», πρέπει να διατυπώνεται από τη σκοπιά της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, από τη σκοπιά του σεβασμού της αξιοπρέπειας των ανθρώπων αυτών.
Δεν μπορεί να διατυπώνεται στο όνομα της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της βαναυσότητας.
Ξέρω ότι στην χώρα μας η κρίση έχει ενισχύσει ξανά αντανακλαστικά ρατσιστικά και το βλέπουμε δυστυχώς και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Καταλαβαίνω επίσης ότι για διάφορους πολιτικούς είναι μεγάλος ο πειρασμός να χαϊδέψουν τέτοια αντανακλαστικά.
Το βλέπω σε όσους θεωρούν σημαντικό να υπάρξει «σκληρή γραμμή».
Όμως, αυτή είναι μια επικίνδυνη κατεύθυνση.
Η χώρα μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτιστεί με την απανθρωπιά.
Η χώρα μας πρέπει να δείξει ότι μπορεί να πάρει το πάνω χέρι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.
Και είναι σε αυτή τη βάση που θα μπορέσει να πιέσει για μια διαφορετική πανευρωπαϊκή προσέγγιση που να μην φτιάχνει «Μόριες» ούτε να στέλνει ανθρώπους να πνίγονται στα νερά της Μεσογείου.
Ξέρω ότι στην Ευρώπη σε μεγάλο βαθμό έχει κυριαρχήσει σε επίπεδο κυβερνήσεων ο κυνισμός.
Όμως, στις κοινωνίες τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Εάν στείλουμε το μήνυμα ότι διαλέγουμε το δρόμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, θα έχουμε μαζί μας τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Κυρίως όμως θα ξέρουμε ότι αντισταθήκαμε στη βαρβαρότητα.