Τρεις σε έναν

Αναρωτιέμαι, αν στην ίδια κατηγορία με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ανήκει και ο τ. πρόεδρος Προκόπιος Παυλόπουλος.

Αποχαύνωση είναι η αποβλάκωση και δεν το λέμε ποτέ ως κολακευτικό. Επομένως, όταν, την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας περιέγραψε ως αποχαυνωμένο τον κόσμο που παρακολουθεί την κυβέρνηση, μάλλον ήθελε να πει κάτι άλλο και δεν τα κατάφερε. Σωστά; Διότι για έναν λαϊκιστή του μεγέθους του, που πάντοτε, αμέσως ή εμμέσως, κολακεύει τους πολλούς με τον δημόσιο λόγο του, είναι τουλάχιστον άκομψο να λες τον κόσμο αποβλακωμένο. Συγγνωστό, αφού οφείλεται σε άγνοια, σε κάθε περίπτωση όμως είναι λάθος.

Το είδος του λάθους που παράγεται όταν η αμάθεια προσπαθεί να κάνει πνεύμα. Οποιοσδήποτε την πάθει έτσι θα νιώσει, έστω για λίγο, το τσούξιμο της ντροπής. Εκτός από τον Τσίπρα, γι' αυτό και δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Στα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη δευτερολογία για να του εξηγήσει το λάθος, ο Τσίπρας άκουγε ατάραχος από τη θέση του, χειρονομώντας με τον τρόπο που σημαίνει «τι μας λέει τώρα αυτός». Καθόλου δεν τον είχε πληγώσει, αν μείωσε εκείνους που πήγε να εξυψώσει με τη ρητορική του, επειδή χρησιμοποίησε μια εύηχη λέξη, το νόημα της οποίας στην καλύτερη περίπτωση το μάντευε στο περίπου.

Αυτή η πλήρης απουσία ντροπής από τον Αλέξη Τσίπρα για τα λάθη του, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, είναι το μεγάλο πλεονέκτημά του. Προσωπικά, το λέω γαϊδουριά, αναγνωρίζω όμως ότι είναι πλεονέκτημα στο παιχνίδι του. Χωρίς τη βαθιά αναισθησία του, πώς θα μπορούσε να εκφέρει με τόση άνεση τα ψέματα που χρησιμοποιεί; Μόνο όταν δεν νοιώθεις, μπορείς να το κάνεις όπως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναρωτιέμαι, αν στην ίδια κατηγορία με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ανήκει και ο τ. πρόεδρος Προκόπιος Παυλόπουλος. Απαντώντας σε ερώτηση για την ερχόμενη συνάντηση των διερευνητικών με τους Τούρκους, συνέστησε στην κυβέρνηση να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα της 7ης Δεκεμβρίου του 2017, όταν υποδέχθηκε στο Προεδρικό τον Ερντογάν. Δεν αστειεύεται, το εννοεί. Να τους πείτε αυτά που είπα και εγώ στον Ερντογάν, είναι η συμβουλή του και τη λέει σοβαρά.

Θαυμάζεις πόσο εύκολα ξέχασε τον μεγαλύτερο διπλωματικό διασυρμό της χώρας σε απευθείας μετάδοση ανά τον κόσμο, με τον ίδιο ως πρωταγωνιστή! Ξέχασε πόσο ηρωικά έδωσε στον Ερντογάν το καλύτερο βήμα, που θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί, για να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του; Ούτε αυτός ντρέπεται; Μάλλον. Διαφορετικά, θα είχε παραιτηθεί από το 2008, όταν είδε τις ζημίες που είχε υποστεί η Αθήνα εξαιτίας της δικής του πολιτικής - η Σταδίου ακόμη υπάρχει για να το θυμίζει.

Ο κ. Παυλόπουλος μπορεί να μην έχει συναίσθηση, αλλά έχει επίγνωση του σφάλματός του. Αδύνατο να μην καταλαβαίνει το ιστορικό μέγεθος της γκάφας του την αλησμόνητη 7η Δεκεμβρίου του 2017. Η γελοιοποίηση του ίδιου και της χώρας ήταν ένας από τους λόγους που διευκόλυναν την απομάκρυνσή του από το προεδρικό αξίωμα. Τι να τον κάνεις τον σοφολογιότατο, όταν ο Ερντογάν σ' τον κάνει τρεις πεντάρες;  Το 2017 ήταν η δεύτερη φορά που έδειξε πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι. Δεν χρειάζονται οι τρεις καθηγητές του Μπίσμαρκ. Ο κ. Προκόπιος μόνος του τα καταφέρνει μια χαρά...

ΖΥΜΩΣΕΙΣ

Να κατεβαίνουν ο Τράγκας μαζί με τον «Γέροντα η ευχή!» Νικολόπουλο, το καταλαβαίνω. Οι δυο τους ταιριάζουν σε πολλά, πάνε προφανώς για την τελευταία μπάζα - μιλώντας πάντα για δημοσιότητα. Αλλά η συμπόρευση Φαήλου Κρανιδιώτη με Θάνο Τζήμερο είναι αλλόκοτο πράγμα. Ακούγονται, επίσης, διάφορα για τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Κύρτσο. Υπάρχει δυσαρέσκεια, λέγεται, εξαιτίας των τάσεων αυτονόμησης που εκδηλώνει. Η εκδοχή ότι δημιουργείται χώρος στα δεξιά δεν ευσταθεί, διότι η ΝΔ επεκτείνεται, αλλά δεν μετακινείται από τα δεξιά. Αν πάλι προσβλέπουν στους ψεκασμένους και αυτό είναι λάθος. Για το είδος υπάρχει ο Βελόπουλος. Πιθανότερο, ως εκ τούτου, θεωρώ να ισχύει η παροιμία για τον διάολο όταν δεν έχει δουλειά...