Το 2022 αφήνει ανοιχτές πληγές - Θα τις επουλώσει το 2023;

Σέρνει το τελευταίο του φως πάνω από τον πλανήτη το 2022 και ήδη το λυκαυγές του νέου χρόνου πυροδότησε τα πρώτα πυροτεχνήματα χαράς στην Ανατολή, που διέτρεξαν στεριά και θάλασσα για να φθάσουν στη Δύση.

Ξεσπά η συσσωρευμένη ανάγκη για ελπίδα, κάθε φορά που οι δείκτες του ρολογιού σημαίνουν το τέλος της 365ης μέρας.

Σέρνει το τελευταίο του φως πάνω από τη Γη το 2022, και φωτίζει ένα πρόσωπο διαφορετικό από εκείνο της χρονιάς που είχε διαδεχτεί.

Φωτίζει ανθρώπους που στρώνουν το εορταστικό τραπέζι, παιδιά που ξετυλίγουν δώρα και παιδιά που πεινούν στην αγκαλιά καταβεβλημένων γυναικών.

Αναστατώνεται από τα κλάματα της πρώτης ανάσας της ζωής, εκεί που το αίμα του πολέμου ρέει, αλλά και από τους σιωπηρούς θρήνους ανθρώπων τσακισμένων από τη ζωή που φεύγει.

Καρέκλες στο τραπέζι έμειναν άδειες, σπίτια ρήμαξαν από πολέμους, την φτώχεια, το κρύο.

Διαχέεται το τελευταίο φως σε πρόσωπα προβληματισμένα, που παρασύρθηκαν από τις τεκτονικές αλλαγές στην διεθνοπολιτική σκακιέρα, από τον πόλεμο στα μέτωπα της Ουκρανίας, την ακρίβεια στην ενέργεια, την αδυναμία βιοπορισμού.

Σε πρόσωπα που φοβούνται μην φθάσουν τα σύννεφα του πολέμου στα δικά τους σπίτια.

«Καίμε το μέλλον μας για να ζεσταθούμε».

Γεμίζουν οι δρόμοι και οι πλατείες, αυτές τις λίγες ώρες χαράς και περισυλλογής, ελπίδας και προσμονής, μέχρι να χαράξει.

Ελπίδα και προσμονή, για εκείνους που έμειναν πίσω να θυμούνται όσους έφυγαν.

Για εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν ζωές στις μάχες της Ανατολικής Ευρώπης και στα νοσοκομεία που χτυπιούνται από την πανδημία.

Για εκείνους που κοιμούνται δίπλα σε ένα όπλο, για όσους ρωτούν στην λαϊκή αγορά πόσο έχει το μικρό μπουκάλι λάδι, για εκείνους που τα πρόσωπα δεν φαίνονται στις αστραφτερές γιορτινές φωτογραφίες που ταξιδεύουν στο σύμπαν των κοινωνικών δικτύων.

Για ολόκληρους λαούς και χώρες, όπως η Ελλάδα, που  μαστίζεται από αέναη κρίση, που απειλείται εσωτερικά και εξωτερικά, που προσπαθεί (;) να βρει τον βηματισμό της σε ένα έδαφος που τρέμει από τεκτονικές αλλαγές.

Χιλιάδες χρόνια κατοικείται αυτή η γωνιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης, και τι δε πέρασε από πάνω της.

Ο χρόνος όμως τελειώνει, ο χρόνος για να σταθεί όρθια, να εξαλείψει ανισότητες, να ασκήσει πολιτική που θα σέβεται τον εαυτό της, να αναθερμάνει τις αξίες των ανθρώπων που την κατοικούν, αξίες που κληροδοτήθηκαν αιώνες πριν, να σεβαστεί την ύπαρξή της και την κυριαρχία της, τον πολιτισμό της, τον φεγγοβόλο ανθρωπισμό, να εκριζώσει τη βία που εξαπλώνεται και επιμολύνει τα κύτταρα της κοινωνίας, γρηγορότερα από τον λοιμικό κοροναϊό, να ριχτεί σε όποια μάχη απαιτήσουν οι καιροί.

Ο χρόνος τελειώνει, κάτι εμποδίζει την κοινή θέληση να ξεπροβάλλει, σκορπίζονται οι ευχές και τα ευχολόγια, μόλις κλείσουν οι πόρτες, βυθιστούν ξανά όλοι στην ίδια καθημερινότητα.

Ομως εκείνη τη στιγμή, τα λεπτά, κάτω από την λάμψη των πυροτεχνημάτων, όλοι δίνουν μια υπόσχεση.

Εφτασαν τα οκτώ δισεκατομμύρια οι άνθρωποι στη Γη, τόσο όμοιοι, τόσο διαφορετικοί.

Λιγόστεψαν οι ιδέες για να πάμε μπροστά; Χάθηκαν οι ικανοί ηγέτες; Πρόδωσε πολλές φορές η Ιστορία όσους πολέμησαν και όσους χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι για κάτι καλύτερο;

Οσο περισσότεροι γινόμαστε τόσο λιγότερο αξίζουμε;

Κύλησε η σκοτεινή πένα του Γκέοργκ Τρακλ στο λευκό χαρτί. Πάνω από τον Κρανίου Τόπο τα Χρυσά Μάτια του Θεού ανατέλλουν.

Ακόμα 365 μέρες.