Ονομάτων επίσκεψις

Με όλο τον δέοντα σεβασμό προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να εκφράσω μια απορία, την οποία μου προκάλεσε το χθεσινό άρθρο του στα «ΝΕΑ» και, συγκεκριμένα, η ακροτελεύτια πρόταση, από την οποία προέκυψε και ο τίτλος: «Η 9η Ιουνίου θα σημάνει το τέλος της αποσταθεροποίησης και την αρχή της μεγάλης ανατροπής».

Βάσει της κοινής λογικής, διερωτώμαι, ποιο μπορεί να είναι το τέλος της αποσταθεροποίησης. Πώς τελειώνει, δηλαδή, μια διαδικασία αποσταθεροποίησης ενός πολιτικού συστήματος; Προφανώς με την αποκατάσταση της σταθερότητας, η οποία είναι το αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας λέει αυτό. Μας λέει ότι το τέλος της αποσταθεροποίησης θα ακολουθήσει η αρχή της μεγάλης ανατροπής. Ανατροπή και μάλιστα μεγάλη συνεπάγεται, ως γνωστόν, αποσταθεροποίηση. Επομένως, το τέλος της αποσταθεροποίησης θα το διαδεχθεί μια νέα, διαφορετικού τύπου, αποσταθεροποίηση; Εκτός αν εγώ κατάλαβα λάθος.

Ας πούμε όμως ότι δεν κατάλαβα λάθος. Και τι έγινε, θα μου πείτε. Εχετε δίκιο. Τι έγινε δηλαδή; Στην πολιτική ζωή, οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού το νόημα τους…

ΣΥΣΤΡΙΓΚΛΟ

Αυτό που συνέβη σε τηλεοπτική εκπομπή μεταξύ των υποψηφίων ευρωβουλευτών Νίκου Στέφου (ΝΔ) και Ευάγγελου Αντώναρου (ΣΥΡΙΖΑ) θα μπορούσαμε να το πούμε ξεμάλλιασμα, αν και οι δυο τους δεν ήταν τελείως φαλακροί. Η πικρία και το δηλητήριο που έρρευσαν εκατέρωθεν δεν προκάλεσαν όμως κατάπληξη, διότι ο καβγάς τους είχε τον χαρακτήρα εμφύλιας διαμάχης, δεδομένης της κοινής προέλευσης και των δύο από τους Νεοκαραμανλικούς, που μεσουρανούσαν κατά την αλησμόνητη εποχή της αστακομακαρονάδας.

Και ακόμη είμαστε στην αρχή, δεν έχουμε δει τίποτα. Το επίπεδο της οξύτητας θα εκτοξευτεί, διότι το έπαθλο για όσους εκλεγούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το καλύτερο που προσφέρεται διεθνώς από τηλεπαιχνίδι. Επιπλέον, η δουλειά δεν απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα – ακριβέστερα, δεν απαιτεί καθόλου προσόντα, ούτε καν τα στοιχειώδη αγγλικά για να συνεννοηθείς στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Επίσης, οι επιδόσεις του δεν ελέγχονται από κανέναν. Κανείς δεν θα πει τίποτα στον ευρωβουλευτή αν αμελήσει τα καθήκοντά του ή, ακόμα και αν του πει κάποιος, επιπτώσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν. Η εκλογή τους με την ψήφο του λαού και μάλιστα σε πανελλαδική εκλογική περιφέρεια τους προστατεύει. Γι’ αυτό τα κόμματα τους μεταχειρίζονται με επιείκεια και ανέχονται την αργομισθία, υπό την προϋπόθεση ότι ο αργόμισθος ψηφίζει αυτό που πρέπει όταν πρέπει.

Ενα προανάκρουσμα των τεράτων που πρόκειται να ακούσουμε, καθώς θα εξελίσσεται η προεκλογική εκστρατεία, μας δίνει αυτό που είπε πρόσφατα ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας που δεν τρώγεται, όπως είπε. Είναι δυνατόν ένας υποψήφιος, κοσμοπολίτης και καλλιεργημένος, όπως ο ίδιος προβάλλει τον εαυτό του, ο οποίος μάλιστα είναι και καθηγητής του Ευρωπαϊκού Δικαίου στο πανεπιστήμιο, να μη γνωρίζει τη σημασία της αναβάθμισης; Αλίμονο! Φυσικά καταλαβαίνει πολύ καλά ο κ. Φαραντούρης, αλλά επιλέγει να λαϊκίζει, επειδή το είδος του ανταγωνισμού που έχει να αντιμετωπίσει αυτό επιβάλλει. Τούτο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, όμως, ότι η στάση του δικαιολογείται ηθικά. Η επιβίωση δεν δικαιολογεί τα πάντα και ιδίως όταν την εννοούμε μεταφορικά, στην πολιτική.

Η ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΤΡΙΑ

Στην περίπτωση αυτή η γενναιοψυχία προς τη δράστιδα δεν έχει θέση. Η οξύθυμη κυρία που χαστούκισε, μέσα στην εκκλησία μάλιστα, τη βουλευτίνα της ΝΔ Αγγελική Δεληκάρη πρέπει να αντιμετωπίσει τις νομικές συνέπειες της πράξης της. Εδώ δεν χωρεί επιείκεια, ειδάλλως θα υπάρξει συνέχεια. Μπορεί η «Νίκη» να καταδίκασε τη χαστουκίστρια και να την παρέπεμψε προς διαγραφή, αλλά ο βουλευτής τους Νίκος Παπαδόπουλος την επικροτεί και εξαίρει το συμβάν, ισχυριζόμενος ότι «ο λαός ξύπνησε» και «μοιράζει σφαλιάρες». Πόση αξία βέβαια μπορεί να έχουν αυτές οι εκτιμήσεις, προερχόμενες από κάποιον που πιστεύει στους καλικάντζαρους είναι συζητήσιμο. Ζούμε όμως στην εποχή όπου η ευήθεια έχει απενοχοποιηθεί, εξαιτίας των καταραμένων των σόσιαλ.