Και αυτό το βράδυ, η ελπίδα θέριεψε το φως της Ανάστασης
Η τελευταία καταφυγή, όταν όλα δείχνουν μάταια, όταν οι ζωές μοιάζουν να μην ανήκουν σε αυτούς που γεννήθηκαν για να τις ζήσουν, όταν πόλεμοι θεριεύουν και οι άνθρωποι λιγοστεύουν, όταν αποχωρίζονται βίαια, άδικα και ξαφνικά για πάντα…
Κι όταν τίποτα δεν μεταφέρει την αύρα της αισιοδοξίας, όταν ο αέρας μυρίζει θάνατο αλλά και εκεί που ο ήλιος λάμπει, η δυστυχία θάλλει, η σπίθα ποτέ δεν σβήνει…
Για μια στιγμή, στο και πέντε του χρόνου, είναι η τελευταία καταφυγή αυτό που θα ενώσει όλους…
Πόσο διαφορετικά τα πρόσωπά τους, πόσο εξαγνισμένοι, όλοι, πόσο αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν
Ετσι το Φως της Ανάστασης, όσο ξημερώνει γοργά το Πάσχα, τρέφεται από την ελπίδα, και στα μάτια που το μέλλον καθρεφτίζεται, το λυκόφως σβήνει.
Πιο ελαφρύς ο σταυρός για τον καθένα.
Καλό Πάσχα.