Μυαλό

Η πραγματικότητα τιμωρεί ή έστω δοκιμάζεται με τα γεγονότα.

Παράδειγμα; Η Συμφωνία των Πρεσπών.

Οσοι από τους επικριτές της δεν επικεντρώνονταν στα πατριωτικά εμβατήρια αλλά στην προχειρότητά της δικαιούνται τώρα να αναρωτιούνται.

Τι θα γίνει με τη νέα κυβερνητική πλειοψηφία στα Σκόπια;

Ηδη οι νεοεκλεγέντες αρνούνται να κάνουν χρήση της διπλής ονομασίας που εγκωμίαζε ως επίτευγμα η ελληνική πλευρά. Και βλέπουμε για τη συνέχεια.

Εδώ όμως δικαιώνεται η επιφύλαξη. Καμία διεθνής συμφωνία δεν είναι ασφαλής αν δεν διασφαλίζει την αποτροπή μιας επιστροφής στην προ της συμφωνίας κατάσταση.

Δεν ξέρω αν η Βόρεια Μακεδονία θα το επιχειρήσει. Δεν είμαι βέβαιος και δεν θα είναι τόσο απλό.

Αλλά χάρη στη Συμφωνία των Πρεσπών πήρε ήδη την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και τις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αν τα Σκόπια αλλάξουν τραγούδι, το ΝΑΤΟ είναι ήδη τετελεσμένο. Και στην ΕΕ δεν κανονίζουμε μόνοι. Πάλι εμάς θα πιέζουν για νερό στο κρασί μας.

Είναι λοιπόν εντυπωσιακά βλακώδης η άποψη ότι τα Σκόπια αμφισβητούν τη Συμφωνία επειδή τους έδωσε το θάρρος ο Μητσοτάκης και όσοι διαφωνούσαν με τη Συμφωνία στην Ελλάδα (Γ. Κατρούγκαλος, «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» 11-12/5).

Το θάρρος το πήραν από το μυαλό τους και με την ψήφο τους.

Αντιθέτως, οι επικριτές της Συμφωνίας στην Αθήνα σεβάστηκαν τη Συμφωνία παρά τις αντιρρήσεις τους επειδή είμαστε μια πολιτισμένη χώρα όπου το κράτος και οι διεθνείς δεσμεύσεις του έχουν συνέχεια. Δεν είμαστε κομιτατζήδες.

Επιστρέφω στην προχειρότητα. Το βασικό πρόβλημα με τις Πρέσπες δεν ήταν φυσικά η διπλή ονομασία, ούτε αν είναι ξακουστή «του Αλεξάνδρου η χώρα».

Ηταν ότι η τότε κυβέρνηση διεκπεραίωσε ένα σύνθετο εθνικό ζήτημα στη λογική μιας απλοϊκής κομματικής μεθόδευσης.

Αποδυναμωμένη κι αποκαμωμένη, η κυβέρνηση Τσίπρα του 2018-2019 είδε τις Πρέσπες ως ευκαιρία να αναστηλώσει το κύρος της και να ξεφύγει από την εσωτερική απομόνωση.

«Αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού» υποσχόταν ο τότε πρόεδρος της Βουλής.

Μια προσπάθεια η οποία (όπως ήταν αναμενόμενο…) απέτυχε. Με πρώτο θύμα φυσικά την ίδια την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όσους συντάχθηκαν με τον ελιγμό της.

Αυτά όμως είναι παρελθόν. Τι μένει; Μένει το άδηλο μέλλον.

Καταρχήν να δούμε τι θα κάνουν τα Σκόπια. Δεν είναι αυτονόητο ότι θα κάνουν όσα έλεγαν προεκλογικά. Ούτε ότι θα καταργήσουν τη Συμφωνία «με έναν νόμο και ένα άρθρο».

Ελπίζω να έχουν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους. Διότι αν περιμένουμε να τους δανείσουν κάποιοι δικοί μας, σωθήκαμε!