In zijn documentaire roept Wiam Al-Zabari zijn vader, politiek vluchteling uit Bagdad, ter verantwoording, omdat er altijd is gezwegen over zijn depressiviteit, en over de gevolgen daarvan voor het gezin. Vervolgens richt Al-Zabari zich tot zijn eigen zoon.
De Spaanse regisseur Albert Serra heeft een politieke thriller als geen andere gemaakt, een afwisselend grappige en doodenge satire. De kijker probeert de plot naarstig bijeen te harken met tools zoals tijd, ruimte en causaliteit. Dat lukt niet.
Sientje Mesdag-Van Houten en Hendrik Willem Mesdag schilderden allebei dagelijks, en kregen beiden internationale erkenning. Jammer dat de Mesdag Collectie nog steeds spreekt over ‘Mesdag’ en ‘Sientje’, in plaats van over ‘Mesdag-Van Houten’, zoals ze haar schilderijen signeerde.
De naïviteit is niet eeuwigheidsbestendig, de blijmoedigheid een iets te hardnekkig optimisme, hoewel Nielsen het beklemd kan laten spoken. Je begrijpt waarom de Italiaanse dirigent Fabio Luisi vond dat hij de symfonieën op moest nemen. Zijn Nielsen-cyclus is meteen een van de beste.
Schrijver J.K. Rensburg hield van het mystieke, van het occulte en van de literatuur. Hij was een graalzoeker.
Soms leunt beleid grotendeels op cijfers en data, zie de coronapandemie en de klimaatcrisis. Hoe verhoudt dit zich tot recht en democratie? vraagt Maxim Februari zich af in zijn essay Doe zelf normaal.
Ellis schrijft zoals hij muziek maakt: ongeremd, op het theatrale af en soms daar ver overheen, maar het is theater dat werkt.
Hier geen hang naar diepzinnigheid, waardoor je juist aan het denken wordt gezet. Geen zogenaamde wijze lessen, wel ironie.
Museum Helmond presenteert de eerste overzichtstentoonstelling van Alex Webb, de Amerikaanse fotograaf van de complexiteit.
De appgroep Gutmensch komt samen bij een café annex varkensboerderij. ‘Ik wist niet of het gutmenschen waren, ik wist dat zelfhaat ze niet vreemd was.’
Het leven neemt soms zo’n vreemde wending dat het lijkt of je een rol krijgt in een film waarvoor je nooit auditie hebt gedaan. Over die scènes gaat het in Engel van Rome.
Martin Amis schreef dikke, razende romans, waarin hij de draak stak met de wijze waarop fijnbesnaarde cultuur wordt verpulverd door het kapitalisme van Thatcher. Maar Amis was vooral ook heel grappig.
In Metronom laat regisseur Alexandru Belc zien hoe een onschuldige actie van een Roemeense schoolklas leidt tot bloeddorst bij het regime van Ceausescu.
In De Reynaert waaiert hoogleraar Frits van Oostrom uit naar vergezichten over de geschiedenis van de literatuur, van het dierenrijk en van feodaal Vlaanderen. Het verleden spreekt altijd tot het nu, laat hij zien, speels en assertief, als een levend organisme.
Al maanden wordt in Israël fel gedemonstreerd tegen de regering. Waarom doen de Palestijnse burgers van het land daar nauwelijks aan mee? ‘Als die plannen doorgaan, zal de wereld eindelijk zien dat dit een racistische theocratie is.’
Achter de beelden die fotograaf Sem Langendijk in oude havengebieden vastlegt schuilt een nostalgisch verlangen.
Door alle drogredeneringen blijft de werkelijke oorzaak van de stokkende bouw onbenoemd: grondpolitiek. De grond voor bouwlocaties is in de afgelopen decennia in rap tempo in handen gekomen van ontwikkelaars die, in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, niet ontwikkelen.
Overal in de EU verwerven anti-Europese partijen meer invloed. Dat roept de vraag op wat de BoerBurgerBeweging eigenlijk met Europa wil. Argwaan is op z’n plaats.
Veel landen kunnen hun schulden niet meer betalen. Sociale onrust en nieuwe vluchtelingenstromen dreigen. Nu ook China een grote kredietverstrekker is geworden, is schuldsanering nog veel ingewikkelder.
