«Հենց նոր լսածս էն դեպքն է, երբ չգիտես ինչ ասես, ավելի ճիշտ՝ ոչ մի ասելիք չունենալով՝ չգիտես ատամներդ սեղմած լացես, թե ողբաս..»
Բա գիտեք մեզնից բան ե՞նք ներկայացնում. էս ենք, կոմունիստները վզներիցս բռնած տանում էին՝ մի քիչ մարդամեջ դուրս եկանք, երկիր կառուցվեց, էդ իներցիայով երկիր ազատագրվեց, հենց վզներիցս բաց թողին՝ դառանք նույնը։ Էս եղածն էլ շատ շուտով կհանձնենք և որտեղ հաց կտան, խոզի նման էնտեղ էլ քարշ կգանք...»